یار و همسر نگرفتم که گرو بود سرم

تو شدی مادر و من با همه پیری پسرم

تو جگر گوشه هم از شیر بریدی و هنوز

من بیچاره همان عاشق خونین جگرم

خون دل میخورم و چشم نظر بازم جام

جرمم این است که صاحبدل و صاحبنظرم

من که با عشق نراندم به جوانی هوسی

هوس عشق وجوانی است به پیرانه سرم

پدرت گوهر خود تا به زر و سیم فروخت

پدر عشق بسوزد که در آمد پدرم

عشق و آزادگی و حسن و جوانی و هنر

عجبا هیچ نیرزید که بی سیم و زرم

هنرم کاش گره بند زر و سیمم بود

که به بازار تو کاری نگشود از هنرم

سیزده را همه عالم به در امروز از شهر

من خود آن سیزدهم کز همه عالم به درم

تا به دیوار و درش تازه کنم عهد قدیم

گاهی از کوچه ی معشوقه ی خود میگذرم

تو از آن دگری، رو که مرا یاد توبس

خود تو دانی که من از کان جهانی دگرم

از شکار دگران چشم و دلی دارم سیر

شیرم و جوی شغالان نبود آبخورم

خون دل موج زند در جگرم چون یاقوت

شهریارا چه کنم لعلم و والا گهرم

پنجشنبه 17 بهمن 1392 - 9:58:59 AM

عضویت در گوهردشت
رمز عبورم را فراموش کردم

نظر ها

ali

http://bahanezendegi.gegli.com

ارسال پيام

پنجشنبه 17 بهمن 1392 1:33:58 PM

بهانه جان سلام مرسی از اینکه برمن منت میذاری وبه کلبه درویشی ما سری میزنی حضور شما خواهر گلم به من نیرو میده از معلومات جامعت استفاده کردم خیلی عالی بود بازم مرسی دوست عزیز

bahane

http://violetflower.gegli.com

ارسال پيام

پنجشنبه 17 بهمن 1392 1:15:32 PM

در مورد این شعر که از استاد شهریار است ، میگویند : شهریار معشوقه ای داشته که به او نرسیده و بعد از سالها وقتیکه برای روز سیزده بدر بیرون رفته بوده معشوقه ی خود را در حالی که بچه ای را بغل کرده و همراه شوهرش برای تفریح آمده بود میبیند و این شعر را همانجا با چشمانی تر مینویسد ...

با تشکر از شما دوست خوبم