دلــت کـــــه گـــــرفـــــتـــــه بـــــاشــــد با صـــداي تــرانـــه که هــــــــيــــــــچ ، بــا صـــداي ويــلن زن دوره گـــــرد هـــــم گـــريـــه مـيـکــنـي

هیچ بارانی ردپای خوبان را از خاطرم نخواهد برد.

دوست داشتن خوبان همیشه گفتنی نیست

گاهی سکوت است گاهی نگاه...

تنها بازمانده ی کشتی شکسته ای به جزیزه ی کوچک خالی افتاد، او دعا کرد که خدا نجاتش دهد اگرچه روزها افق را به دنبال یاری رسانی ازنظر میگذراند اما کسی نمی امد سرانجام خسته و از پا افتاده موفق شد از تخته پارها ، کلبه ای بسازد تا خود را حفظ کند و دارائی اندکش را در ان نگه دارد

 روزی برای جست و جوی غذا به بیرون رفته بود به هنگام برگشتن دید که کلبه اش درحال سوختن است ودودی از ان به اسمان می رود متآسفانه بدترین اتفاق ممکن  برای او افتاده بود وهمه چیز او نابود شده بود از شدت اندوه وخشم درجا خشکش زد وفریاد زد : خدایا چرا؟

صبح زود باصدای بوق یک کشتی که به ساحل نزدیک میشد از خواب پرید، کشتی که قصد داشت نجاتش دهد

مرد خسته ازنجات کنندگان پرسید : چطور شد که جزیره را پیدا کردید؟

انها جواب دادند: متوجه علائمی که با دود می ساختی شدیم.

پس بیاد داشته باش دفعه دیگه که کلبه ات سوخت وخاکستر شد ممکن است دودهای برخاسته از ان علائمی باشد که عظمت خدا را به کمک می خواند.

الفبای دلتنگی های دلم را چگونه از بر خواهی کرد

که تعداد حروفش تو را به جنون می کشاند

شاید با تنهایی خودت بتوانی دلتنگیهایم

راجمله بندی کنم و من عشق را در میان واژه ها بیابم.

زندگی را دور بزن و آن گاه که بر بلند ترین قله ها رسیدی، لبخند خود را نثار تمام سنگریزه هایی کن که پایت را خراشیدند.

سلام بر دوستان گلم سرکارخاااانم شبنم خاااانم و فاطیماااا خااانم

تشکر بی نهایت دارم ازاینکه وقت میگذارید و به این کلبه سری میزنید

ممنونم از نگاه گرمتون

مگر چشمان ساقی بشکند امشب خمارم را
مگر شوید شراب لطف او از دل غبارم را

بهشت عشق من در برگ ریز یادها گم شد
مگر از جام می گیرم سراغ چشم یارم را

به گوشش بانگ شعر و اشک من نا آشنا آمد
به گوش سنگ می خواندم سرود آبشارم را

به جام روزگارانش شراب عیش و عشرت یاد
که من با یاد او از یاد بردم روزگارم را

پس از عمری هنوز ای جان به یاری زنده می دارد
نسیم اشتیاق من چراغ انتظارم را

خزان زندگی از پشت باغ جان من برگشت
که دید از چشم در لبخند شیرین بهارم را

من از لبخند او آموختم درسی که نسپارم
به دست نا امیدی ها دل امیدوارم را

هنوز از برگ و بار عمر من یک غنچه نشکفته است
که من در پای او می ریزم اکنون برگ و بارم را

در صبح آشنايي شيرينمان ، تو را
گفتم که مرد عشق نئي باورت نبود
در اين غروب تلخ جدايي هنوز هم
مي‌خواهمت چو روز نخستين ولي چه سود ؟

مي‌خواستي به خاطر سوگندهاي خويش
در بزم عشق بر سر من جام نشکني
مي‌خواستي به پاس صفاي سرشک من
اين گونه دل شکسته به خاکم نيفکني

پنداشتي که کوره سوزان عشق من
دور از نگاه گرم تو خاموش مي‌شود ؟
پنداشتي که ياد تو ، اين ياد دلنواز
در تنگناي سينه فراموش مي‌شود ؟

تو رفته‌اي که بي من ، تنها سفر کني
من مانده‌ام که بي تو ، شبها سحر کنم
تو رفته‌اي که عشق من از سر به در کني
من مانده‌ام که عشق تو را تاج سر کنم

روزي که پيک مرگ مرا مي‌برد به گور
من شبچراغ عشق تو را نيز مي‌برم
عشق تو ، نور عشق تو ، عشق بزرگ توست
خورشيد جاوداني دنياي ديگرم

خدايا : من گمشده ي درياي متلاطم روزگارم و تو بزرگواري !
پس اي خدا! هيچ مي داني که بزرگوار آن است که گمشده اي را به
مقصد برساند ؟ تا ابد محتاج ياري تو ، رحمت تو ، توجه تو ، عشق تو ،
گذشت تو ، عفو تو ، مهرباني تو ، و در يک کلام ... محتاج توام