× تبادل نظر همین

آدرس وبلاگ من

bahanezendegi.goohardasht.com

آدرس صفحه گوهردشت من

?????? ???? ?????? ???? ????? ????? ??? ????

زمستان هم امد و باز خبری ازت نشد

دلم می خواست برای یکباربرای یکبارهم که شده دستهای

مهربانت رابه امانت برروی شانه هایم بگذاری تا گرمی داشتن

تکیه گاهی مهربان راحس کنم

صدای قدم هایت راکه میشنوم تمام صداهادرنظرم بی معنا

جلوه می کنند

ای بهترین تمام لحظاتم درسکوت روزهای زندگی ام ودرتاریکی

شبهای بی کسی ام ازتوسخن می گویم تمام لحظات دلتنگی ام

بهانه ی تورامیگیرند

برای امدنت لحظه ها نیز لحظه شماری میکنند وبرای دیدن

دوباره ات تمام دیده ها بی تابی
شقایق چرا گل همیشه عاشق شد؟

شقایق گفت با خنده ؛              نه بیمارم نه تبدارم

اگر سرخم چنان آتش            حدیث دیگری دارم

گلی بودم به صحرایی            نه با این رنگ و زیبایی

نبودم آن زمان هرگز            نشان عشق و شیدایی

یکی از روزهایی که           زمین تبدار و سوزان بود

و صحرا در عطش میسوخت     تمام غنچه ها تشنه

و من بی تاب و خشکیده         تنم در آتشی می سوخت

ز ره آمد یکی خسته     به پایش خار بنشسته

و عشق از چهره اش پیدای پیدا بود    ز آنچه زیرلب می گفت

                          شنیدم سخت شیدا بود

نمی دانم چه بیماری به جان دلبرش افتاده بود

اما طبیبان گفته بودندش

اگر یک شاخه گل آرد          از آن نوعی که من بودم

بگیرند ریشه آن را    بسوزانند برای دلبرش، آندم شفا یابد

چنانکه با خودش می گفت         بسی کوه و بیابان را

بسی صحرای سوزان را            به دنبال گلش بوده

و یکدم هم نیاسوده             که افتاد چشم او ناگه به روی من

بدون لحظه ای تردید                شتابان شد بسوی من

             به آسانی مرا با ریشه از خاکم جدا کرد

و به راه افتاد و او می رفت                و من در دست او بودم

و او هر لحظه سر را رو به بالا            و تشکر از خدا می کرد

پس از چندی هوا چون کوره آتش،

                      زمین می سوخت ودیگر داشت در دستش

                                                                     تمام ریشه ام میسوخت

به لب هایی که تاول داشت          گفت اما چه باید کرد

در این صحرا که آبی نیست             به جانم هیچ تابی نیست

اگر گل ریشه اش سوزد             که وای بر من

برای دلبرم هرگز دوایی نیست         و از این گل که جایی نیست

خودش هم تشنه بود اما                 نمی فهمید حالش را

چنان می رفت و من در دست او بودم

                           و حالا من تمام هست او بودم

دلم می سوخت اما راه پایان کو؟؟

                       نه آبی که نسیمی در بیابان کو؟؟

              و دیگر داشت در دستش تمام جان من میسوخت

که نا گه روی زانوهای خود خم شد دگر از صبر او کم شد

                                 دلش لبریز ماتم شد

کمی اندیشه کرد آنگه          مرا در گوشه ای ار آن بیابان کاشت

      نشست و سینه را با سنگ خارایی زهم بشکافت ... زهم بشکافت ...

صدای قلب او گویی   جهان را زیر و رو می کرد

زمین و آسمان را پشت و رو می کرد

و هر چیزی که هر جا بود با غم رو به رو می کرد

نمی دانم چه میگویم!!

به جای آب خونش را به من می داد

و بر لب های او فریاد:

"بمان ای گل" که تو تاج سرم هستی           دوای دلبرم هستی بمان ای گل

و من ماندم نشان عشق و شیدایی           و با این رنگ و زیبایی

و نام من شقایق شد گل همیشه عاشق شد

پنجشنبه 11 دی 1393 - 12:11:56 PM

عضویت در گوهردشت
رمز عبورم را فراموش کردم

نظر ها

fatima

برای چت کردن لطفا وارد سایت شوید

بهانه زندگی

زمستان هم امد و باز خبری ازت نشد

شقایق چرا گل همیشه عاشق شد؟

شقایق گفت با خنده ؛ نه بیمارم نه تبدارم

اگر سرخم چنان آتش حدیث دیگری دارم

گلی بودم به صحرایی نه با این رنگ و زیبایی

نبودم آن زمان هرگز نشان عشق و شیدایی

یکی از روزهایی که زمین تبدار و سوزان بود

و صحرا در عطش میسوخت تمام غنچه ها تشنه

و من بی تاب و خشکیده تنم در آتشی می سوخت

ز ره آمد یکی خسته به پایش خار بنشسته

و عشق از چهره اش پیدای پیدا بود ز آنچه زیرلب می گفت

شنیدم سخت شیدا بود

نمی دانم چه بیماری به جان دلبرش افتاده بود

اما طبیبان گفته بودندش

اگر یک شاخه گل آرد از آن نوعی که من بودم

بگیرند ریشه آن را بسوزانند برای دلبرش، آندم شفا یابد

چنانکه با خودش می گفت بسی کوه و بیابان را

بسی صحرای سوزان را به دنبال گلش بوده

و یکدم هم نیاسوده که افتاد چشم او ناگه به روی من

بدون لحظه ای تردید شتابان شد بسوی من

به آسانی مرا با ریشه از خاکم جدا کرد

و به راه افتاد و او می رفت و من در دست او بودم

و او هر لحظه سر را رو به بالا و تشکر از خدا می کرد

پس از چندی هوا چون کوره آتش،

زمین می سوخت ودیگر داشت در دستش

تمام ریشه ام میسوخت به لب هایی که تاول داشت گفت اما چه باید کرد

در این صحرا که آبی نیست به جانم هیچ تابی نیست

اگر گل ریشه اش سوزد که وای بر من

برای دلبرم هرگز دوایی نیست و از این گل که جایی نیست

خودش هم تشنه بود اما نمی فهمید حالش را

چنان می رفت و من در دست او بودم

و حالا من تمام هست او بودم

دلم می سوخت اما راه پایان کو؟؟

نه آبی که نسیمی در بیابان کو؟؟

و دیگر داشت در دستش تمام جان من میسوخت

که نا گه روی زانوهای خود خم شد دگر از صبر او کم شد

دلش لبریز ماتم شد

کمی اندیشه کرد آنگه مرا در گوشه ای ار آن بیابان کاشت

نشست و سینه را با سنگ خارایی زهم بشکافت ... زهم بشکافت ... صدای قلب او گویی جهان را زیر و رو می کرد

زمین و آسمان را پشت و رو می کرد

و هر چیزی که هر جا بود با غم رو به رو می کرد

نمی دانم چه میگویم!! به جای آب خونش را به من می داد

و بر لب های او فریاد:

"بمان ای گل" که تو تاج سرم هستی دوای دلبرم هستی بمان ای گل و من ماندم نشان عشق و شیدایی و با این رنگ و زیبایی

و نام من شقایق شد گل همیشه عاشق شد

سیم خاردار مانع اندیشیدن به چیزهایی که دوست داریم نمی شود؛ آمدم که با شما همسفر شوم...دلنشین بود نوشته ها و شعرهاتون... دستمریزاد

درود برشما ...نوشته ها و مطالبتون بسیار زیبا بودند ... زبانتان گویا؛ قلمتان نویسا و همیشه دلتان شاد و تنتان سالم باد

سلام بر دوستان عزیز ی که زحمت کشیدند و کامنت گذاشتند دوستانی که بنده بهشون اردات دارم چه او ن عزیزانی که قبلا هم میومدند و چه اون عزیزانی که تازه خدمتشون رسیدم

دست همه شما بزرگواران را میبوسم

مرسی از محبتی که به این کلبه دارید

آخرین مطالب

پیوند های وبلاگ

این وبلاگ به وسیله شبکه اجتماعی گوهردشت (گگلی) ایجاد شده است, ورود به گوهردشت

تمام ریشه ام میسوخت

به لب هایی که تاول داشت گفت اما چه باید کرد

نشست و سینه را با سنگ خارایی زهم بشکافت ... زهم بشکافت ...

صدای قلب او گویی جهان را زیر و رو می کرد

نمی دانم چه میگویم!!

به جای آب خونش را به من می داد

"بمان ای گل" که تو تاج سرم هستی دوای دلبرم هستی بمان ای گل

و من ماندم نشان عشق و شیدایی و با این رنگ و زیبایی