کبوتران بیچاره را نهنگ نکنید ... !!!

به خودم گفتم چقدر خوب است من یک بار دیگر خودم را برای تو بیرون

بریزم . حتما تو حق داری من را نشناسی . تویی که هنوز عاشقی من را می

خندی و عشقم را در دادگاه دلت محکوم می کنی . تویی که بیرحمانه آن روز

و همه روزها به این دل غم انداخته تاریک , خندیدی و ظاهرا مشتاق تر از

همیشه پی دلت رفتی در حوالی دشت و کوه . به تو گفته بودم خدا شاهد

است اگر کمی و فقط ذره ای شیرین باشی فرهادت می شوم . همراهت می

آیم و در تقدیرت به فالت گره می خورم . ولت نمی کنم . آن روز بابونه های

نشیب کوه را چقدر کریه دیدم . چقدر گلهای باغچه برایم زشت بودند .

کبوتران بیچاره ها نهنگ شده بودند میان پشت بام خانه تان . گفته بودند و

زیاد هم گفته بودند مرد غریبه : این دختر زود قد می کشد . زود بزرگ می

شود . اما هیچوقت فکر نمی کردم اینهمه زود رمیدن را نیز بزرگ شوی . و

نارسیده و کال عشق را پرت کنی میان خاکروبه ها و بروی پی پروانگی

های خودت . نگفتی می روی و رویای تو را کابوس می بینم ؟ فکرکن حالا

چند سال پیش است. فردا شبی، خانه بران ماهتاب دیدار ماست. آخر شب، یا

اول شب . فرقی ندارد . توی دشت یا وسط کوه . و  آرام آرام می آیند تا

حوالی چادر سیاه ما خاطرات ریز و درشتمان . از تقدیر کج فهم اجازه می

گیرم تا عروس پولک پوش خانه ام را به غریو بادها بسپارم . اما توی

لعنتی این قدر این پا و آن پا می کنی که شب برود و روز بیاید . آن قدر

تاخیر می کنی که از چشمهای آفتاب هم مرا بیندازی . گفتم شاید به احترام

تو از تخت مخمل برخیزند این خاطرات دیوانه ام و کمی آدم شوند . اما

هرگز آدم نمی شوند خاطراتم . هرگز ... ! انگار همین دیروز بود که رفتیم

دنبال ماه . و شب از راه رسید و ماه دمید بعد از چند بوسه باران عشق

پولکهای بهشت ریخت روی دستت ... !!! یادش به خیر . ! روزهای با تو

بودن همه اش یادش به خیر دارد ... !

تو
بوته ای گل سرخ
من
باغبانی ناشی !
تا تو بخواهی بشکفی
من هزار زخم خورده ام...

اعتراف می کنم که من در میان نام بلند تو همیشه بزرگ ماندم . شکوه تصویر تو برای من روزهای خوب و قشنگی را رقم زد . صدای مهربان تو همراه با کلمات محبت امیزت حس خوشایند دوست داشتن را در جان من جاری کرد .  تو حتما باید بدانی من چه می گویم . اما به جای همراهی با این دل رنجور حس مرا ندیدی و آرامشم را از لابلای لحظه های خوش زندگی ام ربودی . حالا این منم و سماجت ناگزیر در عشق . و این تویی در انگاره های بی خیالی این عادت بی خیالی . من همیشه سمت تو سرآسیمه آمدم . و تو ساده رد شدی . اما چه بخواهی و چه انکار کنی ماهی کوچک قلب من در تور سفید زنی که سال ها دوستش داشتم به دام افتاده بود . عزیزم . مهربانم : حالا در خشکسال اینهمه سال سرد آمده ام تا مجنونت باشم . پس به خاطر خدا نه به خاطر دل من : که جان من لیلای من باش . فقط مال من باش . مال خود خودم . حالا آمده ام به رنگ هزار سالگی هایت . با همان روسری رنگ رنگی که بر سر داری . با همان دلبری های بی چون و چرایت . با همان بالا بلندی های سراپا ماهت . با همان شکوه اهوایی و بلندت . با همان بی چلچراغ دور از چشم های من . با همان بی آسیمه سری های بی سامان این مرد تنها . با همان خاطرات قشنگ حوالی حوض . با همان بی سرپناهی های بی انهدام بی آوار . با همان لبخند های بی گلاب افشان ماه رویایی . من امده ام . اما تو کجایی ؟ چرا نیستی ؟ داری به رنگ چشم های کدام مرد بیچاره می خندی ؟ به رنگ خنده های کدام اواره تنها چشم می بندی؟ من ؟؟؟ من که روز و روزگارم خنده ندارد . ! باید بگریی بر حالم . من گم می شوم در میان جان تو و هی پیدا می کنی مرا میان اینهمه آوار . زیر و رو می کنی خاکستر پنهان مرا و دامن می زنی آتشم را و من هی باز شعله می کشم در نگاه حریصت . نیستی و می گویی چون نیستی پس فلانی برو . و من مثلا حرف گوش می کنم و می گویم چشم . دارم می روم . اما دستانم هنوز به شوق از تو نوشتن دارد بر صفحه کلید می رقصد . پلک هایم خسته اند . اما دلم می خواهد باز هم بنویسم . دعا کن امشب و همه شبها که خدا کنارم نشسته و هوایم را همه جوره دارد  بتوانم خیلی قشنگ و زیبا خواب تو را ببینم . به خوابی و خیالی از تو قانعم خدا شاهد است . و شادم به کلمات مهر آمیزی که هر از گاه از حوالی بارانی دلت به سمت بی چراغ چشمهایم وزیدن می گیرند ...! چشم . من دارم می روم . باشد . حالا که می خواهی بروم : نمی شود تمرد کرد . دارم می روم . اما بدان حتی یک لحظه نمی توانم بدون تو نفس بکشم . می روم . اما به کسی نگو که این مرد چقدر در عشق تو صبوری کرد تا دست اخر دیوانه شد . دارم می روم . اما قدمهایم بسیار کوتاهست و باریک . باز زود بر می گردم . خیلی زود . لطفا قول آغوشت را به هیچ خاطره دیگری نده ... !!! 

،،،،،،،،،،،،

،،،،،،،،،،،،