دل نوشته های من

تو خوبی . مهربانی . عزیزی . و من کوچکترین تردیدی در این رویای زیبا ندارم ... ! من و تو در خاطرات خوش ان روزها به پیاده روی در کوچه های صبور و پر خاطره دل پرداختیم و عطر و بوی آن بهشت گمشده را بار دیگر با تمام وجود استشمام کردیم . هر چه گل بود بوییدیم . هر چه دشت بود رفتیم . هر چه کبوتر بود دیدیم . من بودم و تو . حالا اگر کسی بخواهد راه رفته من و تو را از نو شروع کند باید روی تمام خوشیهای گذشته خط بکشد . باید بزند به سیم آخر . چرا که به زعم آنها تنها آدمهای ضعیف و خیالاتی از بازگشت به دنیای عاشقانه خود ساخته گذشته لذت می برند.من دلم می خواست همیشه و همه جا عطر حضورت را با پوست واستخوانم تجربه کنم . اما اگر از رفتارهای غیر متعارف تو که هی عشق را به تمسخر می گیری و دوست داشتن های من را جور دیگری تعبیر می کنی خوشم نیاید : چه کسی را باید ببینم ؟ ناراحت نشو . خم به ابرو نینداز . رو برنگردان . بعضی از مردها و شاید و یقینا تعدادی از زنها فقط یاد گرفته ایم ادای عشق را در بیاوریم . به خود عشق که می رسیم گند می زنیم . خراب می کنیم . اولش همه عاشقیم . لغت نامه دهخداییم در واژه سازی و ردیف کردن کلمات . هیچ وقت سعی نکرده ایم خودمان باشیم . همیشه فکر می کنیم مرغ همسایه غاز است . کمتر کسی مثل من یا مثل تو سختی راه عشق را برخود هموار می کنند و می روند و واگویه های خاطراتشان را برای دیگران کتاب می کنند. شرمنده ام . ببخشید . اما تو نتوانستی نقشت را خوب بازی کنی . نشد تا پسین های خستگی ات را بریزی روی شانه های من . فقط تا توانستی ساز مخالف زدی . مشکل من نبودم . مشکل جای دیگری بود عزیز . که چوبش را من بیچاره خوردم . وقتی این اداهای به ظاهر عاشقانه ، با شعر و سخن , آمیزش کرد تازه متوجه شدم که دیگر چیزی از هنر باقی نماند . تازه فهمیدم تا به امروز چقدر سر کار بوده ام . دانستم خواسته از آن ور بام افتادم توی حیاط خانه همسایه . کلمات . حرفها . کنایه ها . اشاره ها همه و همه مشتی فحش شد به نام شعر که از گلوی ناز تو بیرون ریخت و در قلب من مثل تیری فرو رفت . تو خوبی . عزیزی . مهربانی . و من ... !!!

گاهی به خودم می گویم صبور باش طفلک پریشان . آرام باش مرد تنها . این همه تشویش برای چه ؟ این قدر پریشانی . این اندازه دلشوره . تو میان مشتی خاطره مچاله شده دنبال چه کسی می گردی ؟ به خودم می گویم : دنبال تو . دنبال نیمی از وجودم . آخرش شک ندارم خودم با خودم دعوایم می شود . آخرش اینهمه دلشوره لعنتی کار دستم می دهد . گناه از تو نیست . خودت را اذیت نکن آفتاب من . توکه گناهی نکرده ای که بخواهی توی این گیرودار به ناله های پریشان و درهم مردی گوش کنی که سال هاست توی خم بازارچه خودش را . اسمش را . هویتش را . اصالتش را . و همه چیزش را فقط و فقط به خاطر تو گم کرده است . نه . جان من خودت را آزار نده . تو مقصر نیستی . منم که بی جهت گزافه می گویم و پریشان احوالی ام را هی به رخ می کشم . من حتی از این که بخواهم تو قدری و ذره ای با من احساس همدردی کنی خدا شاهد است خجالت می کشم . تو با این گونه آهنگ های بی سرو ته که از گلوی بریده من بیرون می ریزد بیگانه ای . من کجا تو کجا ؟ دنیای نفس های من همین زمین و آسمان سنتی و بسته ای است که فقط چند قدم تا ته باغ خانه همسایه را ببینم برایم کافی ست . جایی که رد پای تو بر آن حک شده . اما دنیای تو مدرن است . بزرگ است . وسیع است . چون منی بی اصالت . پریشان احوال و بی شناسنامه : که در آن جایی ندارد . گاهی چنان دچار خود فراموشی می شوم که یادم می رود دیروز همین حوالی قرار و مدار هایمان برای رسیدن بود و پیوند خوردن . قسم خورده بودیم . ادعا می کردیم ته احساسات عاشقانه ایم . لیلی که بود ؟ مجنون کجا بود ؟ هر چه عاشق بود باید می آمدند توی دست من و تو آب می ریختند . ! یک کلمه از حرفهایمان به دنیایی می ارزید . سند بود برای قولمان . اما نه . من چیزی یادم نمی آید . تو که قولی ندادی . حرفی نزدی . به خودم می گویم : این قصه سر دراز دارد. بگذار دنیا هر خط و نشانی که می خواهد برای تو بکشد . تو که دستت جایی بند نیست . هست ؟؟؟

یادش بخیر آن روز ها را . تو اصلا یادت هم که نیاید هیچ اتفاقی نمی افتد . مهم این است که من یادم باشد . باد که می آمد با همان لبخند هایی که از انار و عروسک و رازقی لبریز بود , دور تا دور حیاط خانه قدیمی را طواف می کردیم و کنار درخت کاج که می رسیدیم تازه آغاز آوازهایمان بود. و صدای زیبای تو که برایم شاه نامه می خواندی . همیشه دلم می خواست بدانم توی دلت چه می گذرد وقتی با منی . اما تو سخت از ان بودی که بگذاری راز چشمهایت را بدانم . و مغرور تر از هر زنی دیگری که اجازه دهی تا قلبت را بشکافم . کمی که وقت می گذاشتی و کنارم می ماندی می گفتی : بگذار بروم . بگذار نمانم . بگذار بروم تا تو از لهجه دلگیر باران خسته نشوی . و من اشک همه صورتم را پر می کرد . پیشانی داغ آفتاب را گوشه چارقد آسمان خسیس می دیدم و دعا می کردم ای کاش باران بیاید . اما خساست آسمان دیوانه ام می کرد . ای کاش آسمان می دانست و می فهمید که عاشقان هم دل دارند . درک می کرد که کویر هم گاه گاهی با لهجه باران گریه می کند . تو که می رفتی چشم های من به غروب که میرسید زار زار می گریست . هر کاری می کردم آرام بگیرد نمی شد . بهانه تو را می گرفت . مگر تو عاشق نبودی بانو ؟ چرا می رفتی ؟ چرا کنارم نمی ماندی ؟ این همه رمیدن های پی در پی برای چه بود ؟ آه دل واماندگار بی درمانم . مهربان قصه های سالخورده من . عزیز روزهای بی دریغ هفت سالگی ام . بگو چه مرگت شده ؟ بگو این روزها چه کسی هی تو را غمگین می کند ؟ چه کسی تو را می گریاند ؟ می گویم تا دست از سرت بردارد . رهایت کند . از او خواهش می کنم بگذارد تا تو راهی دریا شوی . غصه نخور دلم . چون تویی بی شمار بوده اند . چون تویی بی شمار خواهند بود . این رسم زمانه است تا نگذارد یک قطره آب خوش از گلوی عاشقی پایین برود ... افسوس که هنوز دلم در روسری آبی او جا مانده است . حیف که هنوز دوستش دارم . کسی بیاید به او بگوید من بلدم تا برایش غزل بخوانم . حافظ بخوانم . شاه داعی و شاه نامه بخوانم . من بلدم عاشق باشم . من بلدم مهربانی کنم . من بلدم خوب باشم . من بلدم عشق را ببوسم . من بلدم او را روی چشمانم بگذارم . من بلدم ... یکی بیاید اینها را به او بگوید ...

ادامه دارد