دل نوشته های من 2

من حق دارم گریستن را مدام تمرین کنم . من حق دارم اندوه را هی به تماشا بنشینم . اما دیگران حق ندارند ندانسته و نپرسیده من را نصیحت کنند . من را از تو و مسیر رسیدن به تو دور کنند . اما تو. آری تو مظهر همه سنگهای سخت این کوههای سر به فلک کشده . حق داری از حرف های گنده تر از دهانم خرده بگیری و فکر کنی این آدم این روزها یک چیزیی اش شده است که دم از عاشقی می زند . همین آدم که تا همین دیروز برگهای باغ خانه همسایه را بی رحمانه زیر پایش لگدمال می کرد . به باران می خندید . آفتاب را نمی دید و حتی یک بار به تویی که چشم انتظار آمدن بهار بودی فکر نمی کرد . پس چطور امروز تا هفت بار عاشق شده است ؟ چگونه می تواند به چشم های مهربان و آرام تو نیندیشد ؟ چطور می تواند بیرحم باشد و یاد لبخند های مهربان تو نیفتد ؟ باور کن من حالم خوب است . اما فقط چیزی در این میانه مفقود شده است . چیزی به سرقت رفته است . دلم ... این دل وامانده بی صاحب بی درمان . دل ساده سال های کودکی من . شاید یا واژه هایی مانوس که مرا از گفتن حقیقت به لکنت انداخته اند. نمی گویم دزدی به کاهدان زده است . اما من عشق را در دفتر مشق تو گم کرده ام . تمام آنچه از سال های مدرسه در خاطرم مانده است در لابلای دفتر تو پنهان شده . هیاهوی روزهای خاک آلودم را به من پس بده . لحظه های سخت صبوری ام را . دقایق کش دار انتظارم را . بی تابی این دل ساده ام را . تو همه زندگی من را بدهکاری بانو . حق نداری به من اعتراض کنی که چرا نتوانستم از تو دل بکنم . نگاهت عادلانه من را ببیند و من را عاقلانه قضاوت کند . نو بهتر از آنی که من از تو بگریزم و با دلت به یاد غزلهای حافظ نیفتم . یادش بخیر آن روزها که دوستم داشتی . یادش به خیر ان روزها را ... باد که می آمد تمام هفت سالگی ام را دنبال قاصدک هایی می دویدم که از سمت نگاه تو می آمدند. پروانه ها با نام تو آغاز می شدند . آفتاب از سمت خانه تو طلوع می کرد . تبسم و مهربانی از آغوش تو به واژه های مانوس کتاب می خزید . وقتی گونه های تو گل می انداخت تازه می فهمیدم سیب ها شکوفه می دهند . با اینهمه من هیچ وقت پاسخی برای گریه های بی دلیل این روز هایم نیافتم . اگر چه می دانم گریه و بی تابی و درد سهم من بود و پاسخی دندان گیر از تو تا بدانم این حق من است که ویران شوم . و این حق توست که ویرانم کنی . چه عدالت با مفهمومی ... !!!

می بینی بی وفا ! روزهای خدا همین طور دارند مثل برق می روند و تو مانده ای و اصلا انگار نه انگار که این سو مردی دارد عاشقانه های آرامش را به سوگ می نشیند . ! مردی دارد ذره ذره آب میشود . نه برق نگاهی . نه خم ابرویی . نه گوشه چشمی . نه تبسم لبی . ! اما یقین دارم این دل سنگ روزی نرم می شود . تو یک روز سر بر آستان خورشید خواهی گذاشت و شیونی که از تربت دردهای بی پایان من برخاسته است گوشه لبان داغ تو را حتی به زور هم که شده خواهد بوسید.  تو سر بر سجاده صبح خواهی گذاشت و پروانه های جانماز بر گیسوان تو خواهند آویخت عطر گل های وحشی را . تو یک روز خواهی امد . اما شاید آن روز خیلی دیر باشد . حالا که من آدم حسابی شده ام و برای تو شعر می خوانم بیا . حالا که بی اعتمادی ام به تمام آدم ها را اینگونه با فریادهای شبانه ام به گوش فرشته های مغضوب هفت آسمان می رسانم و شرم نمی کنم از چشم های مهربان و آرامی که از کنارم می گذرند بیا . حالا که در عاشقی دفتر مشق هایم سیاه و خط خطی اند بیا . تا کی مرا به توهین عشق متهم می کنی ؟ چرا برای دلت قفل گذاشته ای لاکردار ؟ چرا دلت را به روی من بسته ای ؟ می گردم و کلید این قفل بسته را پیدا می کنم . من سمج تر از اینم که بنشینم و تو هر کاری می خواهی با دلم بکنی . من سکوت نمی کنم . حالا در به روی من میبندی ؟ کلید را در قفل دلت می چرخانم . با آنکه می دانم این توهین آشکاری است به این دل آفتابی . توهین است به همه عاشقانی که حریم را می شناسند و برای حرمت دل معشوقشان حتی شده یک بار به جان مادرشان قسم خورده اند. قفل توهین است به اعتماد....توهین است به درهای باز . قفل توهین است به من . توهین است به عشق . اما این قفل را می شکنم . به سمت نگاه تو می آیم . پاسخ تمام سوالهای بی جوابم را از خطوط روشن چشمهای سیاه تو می گیرم . من از هر چه قفل است دلگیرم . از هر چه کلید است بدم می آید . از دلهای سنگی متنفرم . از بی اعتمادی دلم می گیرد . اما اینها برای تو آیا مهم است ؟؟؟ فکر نمی کنم ... !!!

گیرم که تو سرد . تو یخ . تو بی احساس . تو مغرور . تو عاصی و طغیانگر : اما من که از پا نمی نشینم . من عاشقی ام را می کنم و در پای تویی که دین و دنیای منی به فرهادی تشبیه می کنم خودم را که روی بیستون را کم کرد . اصلا گیرم بادبادک های سیاه . بادبادک های سفید : عصمت آفتاب را دائم و پی بهانه ای لکه دار کرده اند. اما این هم که نمی شود دست روی دست گذاشت و باران را استغاثه کرد . می شود ؟ آخر یک روز بی اعتمادی تو به من پایان می گیرد و چشم های مهربانت را که در آن لبخند پاشیده ای , خواهم دید . اما حالا من فقط یک غریبه ام . نه بیشتر . و نه کمتر . همین غریبه اما تازگیها کمی شاعرشده است وهی پای شعر هایش که برای تو سروده است را فاتحانه و با غرور امضاء می کند . اما او هرگز شرم نکرده از چشم های مهربان و آرام تو که رنجمویه های او را زخم های پنهان خود دانسته ای . هر چند نگفته ای و به رویش نیاورده ای . این واژه های حک شده بر دیوار دل است لاکردار . چه فرق می کند مال من باشد یا مال تو ؟غریبه ای برایت دست تکان می دهد. بالاتر از همه دست ها. حالا چه فرق می کند آسمان آبی باشد یا کبود . بهار بعدی که بیاید تو عاشق می شوی و من معشوق . در بهار بعدی تکلیف من با عشق معلوم میشود ... حتی اگر دروازه های آسمان بسته باشد.قطار ساعت یک بامداد که بیاید همه سالهای عاشقیم به هم خواهند رسید و در تلاقی دستان شان لانه خواهم کرد . تو را یاد پرنده ای خواهم انداخت که اهل باد های موسمی این حوالی نیست.قطار ساعت پنج صبح که بیاید روز های سیاه زندگی ام رنگ خواهد باخت . و شمعدانی های پاشویه خواب بلورین ماهی ها را به هفت سین ساده ساحل خواهد ریخت . فعلا تو سواره ای و من پیاده . اما به زودی نوبت من هم خواهد رسید ... !!!